A więc koniec. Ostatni odcinek czwartej serii Tudorów. Przyzwyczaiłam się, oswoiłam, a teraz koniec. I żal. Przygoda z Tudorami, choć momentami zabawna i rozczarowująca, w ogólnym rozrachunku jest niewątpliwie pozytywna.
Czwarta seria nie zaskakuje. Tak jak i wcześniej – króluje piękno i młodość, historia dzieje się przy okazji i nadal wybiórczo. Bo nie ma tu chorobliwej otyłości Henryka, tak potężnej, że musiał korzystać z maszyny, która „wciągała” go po schodach.
Nie ma specjalnego konia, który jest w stanie dźwigać królewską tuszę. Noga gnije niemrawo. Na chwilę pojawia się na ekranie starość, przemiana, odchodzenie.
Być może czwartej serii daleko do sensacyjnych emocji z 1 i 2 sezonu, kiedy to serial wibrował energią trójkąta Katarzyna Aragońska-Henryk-Anna Boleyn, ale wreszcie zmienia się Henryk. Staje się kapryśny, zgorzkniały, histeryczny i nierozsądny. Czy wiek odbiera mu rozum? Bliscy wątpią w jego ocenę sytuacji, tracą zaufanie, kraj pogrąża się w konsekwencjach zdobycia Boulogne. Anglia popada w chaos i kłopoty finansowe. A król coraz bardziej szalony i nieznoszący sprzeciwu, mimo wyraźnej estymy wobec małżonki, Katarzyny Parr, zezwala na jej przesłuchania (oskarżenie o herezję). Henryk, ubrany w znakomite futra, coraz bardziej siwy, ucztujący, wygląda jak baśniowy Sinobrody.
W miarę zbliżania się do śmierci, Henrykowi objawiają się byłe żony. Katarzyna wyrzuca Henrykowi zaniedbanie córki, jej staropanieństwo. Potem Anna Boleyn, która z niewiadomych przyczyn mówi, że ona i Katarzyna Howard zostały niewinnie skazane. Czego jak czego, ale Katarzynie Howard trudno przypisać wierność, natomiast co do Anny Boleyn sprawa nie jest oczywista. Potem król spotyka Jane Seymour wieszczącą rychłą śmierć małego Edwarda. Czy to konieczne? Nie, ale względnie znośnie udało się wpleść w fabułę odcinka. Henryk żegna się z żywymi (odprawia córki i żonę do innego zamku, aby sam dokonać żywota), za towarzystwo pozostają mu wspomnienia, wyrzuty sumienia i oczekiwanie śmierci.
No i spotyka tę śmierć. Dosłownie. Na białym koniu, w zwolnionym tempie, jedzie ku Henrykowi śmierć. Pomimo wielkiej życzliwości, z jaką oglądałam wszystkie cztery serie i znosiłam najrozmaitsze bzdury serwowane przez twórców, wizja kostuchy na białym koniu trochę przekroczyła moje możliwości poznawcze. Nie jest to jednak moment ostatecznej śmierci króla, tylko sen. Przepowiadający. Potem mamy jeszcze chwytający za serce skrót co ładniejszych kadrów z całego żywota Henryka, od uniesień młodości aż do pochmurnego i samotnego końca. I choć to bezgranicznie kiczowate i pretensjonalne, w jakimś stopniu może nawet chwycić za serce.
I mimo tych ślicznotkowatych kobiet z rozpuszczonymi włosami, mimo Henryka za chudego i wiecznie młodego, mimo skrótów historycznych i kiczowatego finału, miłe mi były te cztery serie Tudorów. Oglądało się dobrze, lekko i przyjemnie. Romanse w kostiumie, przystojni panowie, eleganckie damy, to wszystko okraszone wiaderkiem krwi i nutką grozy powiewającą znad Tower – udało się. Tylko teraz aż się prosi o serial o Edwardzie, Marii i Elżbiecie. Wątpliwe, aby Showtime zdecydowało się na taki krok, więc pozostaje mi na razie Bidwell i Zweig. No i przepiękny Henry Cavill na tapecie :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz