Seks na kozetce

Trzy pary: dzieci, seks, sesja u terapeuty, brak dzieci, brak seksu, za dużo seksu – to właśnie codzienność bohaterów niedocenionego serialu Tell me you love me produkcji HBO. Serial pojawił się na ekranach w 2007 roku w Stanach Zjednoczonych, odcinków powstało 10. Za mało, za dużo? Choć serial ogląda się z zapartym tchem i trudno odkleić się od ekranu, ciężko powiedzieć, aby perspektywa kolejnych seansów z nieszczęściem była prawdziwie kusząca.

O co chodzi? Trzy pary lądują na kozetce psychoterapeutki. Jamie i Hugo– po dwudziestce, zakochani, radośni, wibrujący seksem zawsze, wszędzie, codziennie, planują zaręczyny, choć oboje mają problem z wiernością. Carolyn i Palek – po trzydziestce, majętni, eleganccy, bez dzieci, uprawiający seks wg zegarka owulacji. Chcą dziecka tak bardzo, że ich życie zostało przez to zdeterminowane - od seksu na zawołanie aż do sztucznego zapłodnienia. No i jeszcze Katie i David – po czterdziestce, z dwójką dzieci, za to bez seksu. Pozornie pary są szczęśliwe, żyją spokojnie, w miarę zgodnie przechodzą każdy kolejny dzień. Ale ciągle coś zgrzyta, coś pozostaje niedopowiedzianego, nieprzegadane pretensje, żale, których nikt nie umie opisać. Wszystko zostanie przepracowane dopiero w gabinecie dr May Foster.

Na początek...

Atmosfera świątecznych przygotowań w toku, prezenty, choinki, jedzenie, którego nikt nie będzie w stanie przejeść. W klimacie tego ogólnego podniecenia i niepokoju, nieomal niepostrzeżenie zakończył się jeden z bardziej radosnych spektakli, jakie miałam okazję oglądać. Miłość nad rozlewiskiem. Produkcja (na podst. powieści Małgorzaty Kalicińskiej) cudownie nudna, upstrzona żenującymi dialogami, wypełniona pretensjonalnymi bohaterami i znikomą akcją. 

Ale do rzeczy. Miłość… czyli kontynuacja Domu nad rozlewiskiem: główna bohaterka, Gosia, emigrantka z Warszawy, nadal prowadzi pensjonat. Jak wcześniej, jest tu Kaśka, Marysia, Basia, konie, strumyki, sąsiedzi. Poznajemy narcystycznego rzeźbiarza, więzienną przeszłość lokalnego dyrygenta chóru, egzaltowaną aktorkę poszukującą wyciszenia przed śmiercią. Wszyscy są przyjaźni, kulturalni, i obyci. 

Autorzy serialu za wszelką ceną chcą przekonać widza, że każda z postaci  jest warta uwagi. Za każdą winą kryje się cierpienie – np. nikt nie pije dla samego picia, ale ma głęboko zranioną i smutną duszę szukającą ukojenia w alkoholu. No ale trudno się dziwić. Rozlewisko to miejsce idealne, ludzie są dobrzy i nie mają wad. Oglądamy też ładne, kolorowe zdjęcia ładnego i kolorowego krajobrazu mazurskich łąk. Rozmyte ujęcia i zwolnione tempo sprytnie podkreślają momenty przełomowe w życiu postaci. No i znak rozpoznawczy serialu: brak akcji. Dzieje się niewiele: bohaterowie chodzą, jedzą, gotują, opowiadają o uczuciach. Ilość wydarzeń względem czasu trwania każdego odcinka znikoma. Frustracja widza – narastająca.

Jedynym rozbiciem, pozytywnym i intrygującym, tej przezroczystej i niewinnej struktury jest nieoczekiwany wątek…homoseksualny. No bo z jakiego powodu ksiądz proboszcz popada w głęboką depresję i melancholię po wyjeździe dyrygenta? Snuje się bez energii, wspomina, rozmyśla. Nic nie zostaje powiedziane wprost, pojawia się jedynie delikatna sugestia, a to już i tak dużo jak na standardy polskich seriali. Dopiero kiedy muzyk powróci – nastąpi harmonia na plebanii. To jednak temat do rozwinięcia w osobnym wpisie.

Ale pewne jest jedno. Po obejrzeniu Rozlewiska już nic nie jest takie samo. Świadomość tego, jak bardzo zły serial można nakręcić, jest właściwie krzepiąca. Na takim tle Majka zaczyna wydawać się prawdziwym arcydziełem. I mam już teraz pewność, że nic nie jest w stanie zmącić mojej miłości do seriali. I o tym będzie ten blog. O serialach, polskich i niepolskich, dobrych i złych, a czasem bardzo złych. O mediach, które zmieniają to kiedy, gdzie i jakie seriale oglądamy. Zapraszam  :)